Bulevar kralja Aleksandra nije samo najduža ulica u Srbiji, već i najstarija aktivna ulica. U vreme kada je na ušću Save u Dunav bio rimski kastrum (tvrđava) pravcem Bulevara išla je rimska Via Militaris (Vojna ulica). Taj put koji su trasirali Rimljani, koji se kasnije nazivao Carigradski drum, bio je najvažnija saobraćajnica Balkanskog poluostrva koja je spajala Singidunum (Beograd) sa Carigradom (Istanbulom).
Ovaj put je bio od strateškog interesa i u osmansko doba. Posle mira u Hadrianopolju 1828. smatrao se neutralnim zemljištem, dostupnim svim prolaznicima. Polazeći iz beogradske varoši kroz Stambol kapiju, išao je preko današnjeg Trga Republike, pa Makedonskom i sadašnjom ulicom Dečanskom, prolazio pored Batal džamije i brega Vračar, pa dalje ka Boleču. Proširenjem grada preko Terazija i Slavije, prvobitni Vračar se proširio i čak podvojio na Istočni i Zapadni Vračar. Vremenom, Carigradski drum je tokom 19. veka pretvoren u ulicu koja se najpre zvala Sokače kod Zlatnog topa. Kasnije je naziv izmenjen u Markova ulica, a posle 1834. dobija ime Fišeklija, po drvenim dućanima u kojima se prodavao barut u fišecima (dućani su bili duž starog Tašmajdanskog groblja).
Krajem 19. veka postaje Ulica kralja Aleksandra Obrenovića,nazvana po kralju Aleksandru I Obrenoviću, poslednjem vladaru iz dinastije Obrenovića. Ovaj srpski vladar rođen je 1876. kao prvi sin kneza Milana i knjeginje Natalije. Na srpskom prestolu nalazio se 1889. do 1903. kada je zajedno sa suprugom Dragom Mašin ubijen u Starom dvoru (danas zgrada Skupštine grada Beograda, tj. Konak pored nje koji je srušen 1904).
Posle Drugog svetskog rata ova ulica nazvana je Bulevar oslobođenja i Bulevar revolucije, da bi početkom 21. veka dobila naziv Bulevar kralja Aleksandra. Danas je najduža beogradska ulica, koja se proteže od Trga Nikole Pašića do odvajanja za Veliki Mokri Lug. Osamdesetih godina bio je dugačak 9 kilometara. Najveći deo ove ulice prostire se na teritoriji Opštine Zvezdara.
Aleksandrova ulica je tridesetih godina 20. veka, od tramvajskih depoa naviše malo ličila na gradsku ulicu. Od pijace Stari Đeram do Cvetkove kafane bila je popločana kamenom kockom. Sa obe strane ulice pružao se duboki šanac preko koga su bili postavljeni drveni mostići. Sa obe strane ulice nalazili su se visoki jablanovi, a ulica se pretvarala u magistralni put koji je povezivao Beograd sa istočnom Srbijom.
U delu oko Cvetkove pijace, u ovom periodu, kako je u svojoj knjizi „Beogradska periferija kod Cvetkove kafane“ napisao Milan – Mića Stamenković, bile su neplanski zidane zgrade, podignute od lošeg materijala sa lošim higijenskim uslovima. U mnogim zgradama nije bilo ni struje ni vode iz gradske mreže, vodom su se snabdevali iz bunara, a stanove su osvetljavali petrolejskim lampama. Kupatila nije bilo, već samo poljskih nužnika negde u dnu dvorišta. Ulice su bile uzane i retko koja je bila kaldrmisana. Tu su stanovali nezaposleni radnici, nadničari, fizički radnici, kočijaši, poneki službenik ili radnik beogradske opštine.
Društveni, trgovački i zanatski život ovog kraja odvijao se na prostoru od današnje Cvetkove pijace do restorana „Lion“ (sa obe strane Bulevara). Tu su bile pekare, prodavnice duvana, knjižare, zanatlijske radnje, radionice, bakalnice, kafane i bifei. Većina radnji bilo je u malim i neuglednim kućama gde su higijenski uslovi bili loši. Ove trgovine, zanatske radnje i kafane su u velikoj meri pratile i prilagođavale se kupovnoj moći svojih mušterija. Većina bakalnica i pekara je siromašnim komšijama davala robu na mesečni beskamatni kredit. Trgovci su poznavali mušterije, znali im želje, ukuse i navike. Pred velike praznike (naročito pred Novu godinu) trgovci su svojim stalnim mušterijama uručivali prigodne poklone kao znak poštovanja.
