U Milišićevu ciglanu su prebačeni zarobljenici posle savezničkog bombardovanja aprila 1944. kad je uništen „Prihvatni logor Zemun“ (Staro sajmište). Milišić ciglana se nalazila na uglu ulica Svetog Nikole i Varovničke, tačnije na prostoru izmedju današenje IDEA prodavnice i raskrsnice. Prema podacima kojima raspolažu istoričari, uoči oslobođenja Beograda 1944. godine Nemci su masovno streljali zatočenike iz tog logora, tako što su ih pobili u okolini današnje Astronomske opservatorije na Zvezdari. Logor u ciglani Milišić je bio ograđen bodljikavom žicom, a sastojao se iz objekata ciglane i drvenih baraka. Bio je podeljen na tri dela: za ranjenike, za muškarce i za žene. Zatočenici su imali status ratnih zarobljenika i na odeći su imali oznaku KG (Skraćeno od: Kriegsgefangene). Životni uslovi u logoru su bili teški, ishrana je bila vrlo loša, kao i smeštaj, dok je održavanje lične higijene bilo skoro nemoguće. U logoru su bile raširene razne bolesti, pre svega stomačne, jedno vreme je vladala i epidemija tifusa, a zatočenici izloženi i čestim šikaniranjima. Sve to je dovelo do velike iscrpljenosti i smrtnosti zatočenika, pre svega onih koji su dovedeni u logor kao ranjenici.
Muški zatočenici iz logora na Zvezdari upućivani su svakog dana na težak fizički rad, na istovar vagona, kopanje rovova i tunela i na rašćišćavanju ruševina i otkopavanje žrtava savezničkih bombardovanja Beograda koja su nastavljena tokom proleća i leta 1944. Još prilikom sprovođenja beogradskim ulicama u logor na Zvezdari, izmučeni zatočenici doživeli su toplo saučešće Beograđana koji su im dobacivali hranu ili cigarete, i pored zabrane stražara. To se nastavilo i posle dovođenja zatočenika u logor, samoinicijativno od građana iz okoline logora, ili organizovano. Zatočeni su se organizovali i povezivali sa pripadnicima NOP-a u Beogradu pa su pojedinačno ili u manjim grupama bežali iz logora. Ubrzo po osnivanju logora kvislinška Specijalna policija je uhvatila nekoliko begunaca i prijavila to nemačkoj policiji navodeći da je krivica na italijanskoj straži logora. Iako je straža ubrzo zamenjena nemačkom, i dalje su organizovana bekstva zatočenika. Neki od njih nisu uspeli da se priključi partizanima i dočekali su borbe za oslobođenje Beograda tokom kojih su se priključivali oslobodiocima.
Najveći deo zatočenika je upućen u zarobljeničke logore u Nemačkoj gde su se pridružili drugim jugoslovenskim ratnim zarobljenicima sa kojima su dočekali oslobođenje. Veća grupa zatočenika je upućena u Zagreb, a zatim razmenjena za zarobljene nemačke oficire. Logor u ciglani Milišić je prestao da postoji krajem septembra 1944.uoči borbe za oslobođenje Beograda.
uciteljamilosajankovica3.info
